Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan Major.djvu/113

 — Oh! oh! wiesz o mnie! rozśmiał się Dubiszewski... patrzajcie! nie sądziłem bym był tak sławny... Ale ty raz bratku się żenić chciałeś, a ja...
 — To się wie — odparł Dyngusowicz... a sędzina... a pani Ź, a pani B, a panna M...a...
 — Do stu kartaczów!
 — A w ostatku i ta panna co od jegomości uciekła.
 Dyngusowicz począł się śmiać zatulając usta, major się zachmurzył.
 — Słuchajno — żart żartem... gadaj kto ci to poplótł?
 — Panie majorze, to cały świat wie!
 — Ale to fałsz... panna Jadwiga wyjechała nie uciekła, a ja się nie o nią starałem, tylko o pannę Petronelę, z którą się też i ożenię.
 — Mówże to pan komu chcesz, ale nie mnie... odparł Dyngusowicz... ja to lepiej wiem niż inni.
 — No zkądże? nalegał Dubiszewski.
 — At! co to tam plotki robić... ot wypadkiem...
 Major czuł instynktowo że na coś trafił jął się tedy uparciej coraz dopytywać.
 — Słuchaj — zawołał, biorąc go do kąta, to prawda żem się o tę panienkę starał... alem jej życzył dobrze i życzę najlepiej, może wiesz co... uszczęśliwiłbyś mnie, gdybyś naprowadził na drogę... Podjąłbym się stryja przebłagać...
 Dyngusowicz ruszył ramionami.
 — Ale zkądże ja co mam wiedzieć... ja nie wiem, nie znam... coś się zasłyszało wypadkiem.
 Major spojrzał mu w oczy i łatwo w nich kłam-