Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan Karol.djvu/42

 — Dla czegoż?
 — Chciałem się Pana spytać! Wszak to Pan byłeś w traktjerze, kiedy —
 — Kiedy co? mów pan, spieszę się —
 — Zaraz, kiedy ja byłem i —
 — Kiedy pan byłeś pijany może?
 — I zaraz! Wasan zawsze głupstwa gadasz, facećje! Ja nie byłem wówczas pijany i dobrze się przypatrzyłem pierścionkowi, który mi WPan pokazywałeś. Zkąd go wziąłeś, gdzie podziałeś, o to się teraz pytam?
 — Ja? pierścionek! Ja Pana piérwszy raz w życiu widzę, daj mi pan pokój —
 — Ba! facećje! piérwszy raz! Ja się nie mylę, niéma takich dwuch twarzy na świecie, przecież jadłeś, piłeś markebrüner.
 — Wszystko to czyste przywidzenie! daj mi pan pokój!
 I odszedł prędko Sędzia powoli na ławeczkę do żony wrócił, i usiadł ruszając ramionami a głęboko wzdychając.
 — Oh!
 — Cóż to panie Sędzio.
 — Oh! nic!
 — Co ci takiego? cicho pytała Sędzina.