Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętniki nieznajomego.djvu/85

 — Z rodzicami.
 — Tylko?
 — Z bratem!
 — A więcej?
 — Nikogo więcej.
 — Zaręczam pani, że przynajmniej sowietnik niechybnieby się tam przyplątał.
 — O! dajże mi pan z nim pokój.
 — Niechybi on pani.
 — Bardzo się mylisz; ja go cierpieć nie mogę.
 — Chociaż gra na czekanie?
 Marylka rozśmiała się serdecznie.
 — Chociaż nosi tak ślicznie krochmalony kołnierzyk? Wszak za to przynajmniej trochęby mu wdzięczności mieć potrzeba. Taki ekspens krochmalu! i dla miłości pani; kraje sobie nielitościwie uszy! Męczennik.
 Tak się poczęła śmiać znowu, że zwabiony tem urzędnik, któremu niesmakowało wcale, żem szedł sam na sam z Marylką, zbliżył się z miluchnem zapytaniem.
 — Cóż panią tak rozwesela?
 — A! nigdybyś pan sowietnik nie odgadł.
 — Doprawdy? Probować więc nawet nie będę; ale zazdroszczę temu, co ją w tak wesoły humor wprawić potrafiło.
 — Nie zazdrość pan nikomu, — żywo odparła dziewczynka...
 Z bulwaru wróciliśmy powolnie do miasta; pożegnałem ją u furtki mieszkania, a dotykając usty jej prześlicznej rączki, uczułem jakby lekkie przyciśnienie... Zdawało mi się może. Urzędnik wszedł z rodzicami do środka, ja zastanowiłem się trochę na ulicy; jakiś głos tajemny mówił mi, że ją jeszcze choć na chwilkę zobaczę.