Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik panicza.djvu/170

mojej roli — że gdy z ludźmi nie zawsze żyć wygodnie — cóż to być musi z koniem?
 — A! nieskończenie łatwiej, właśnie! podchwyciła żywo — bo konie są naturalne... a ludzie bywają sztuczni i fałszywi.
 — Jest to aforyzm — rzekłem umyślnie, używając imponującego wyrazu.
 — Ale wyciągnięty z doświadczenia — odpowiedziała mi żywo, i wcale nie aprioryczny.
 Jak mi palnęła tem nie-aprioryczny ażem drgnął. Spostrzegła to i nie mogąc się wstrzymać, poczęła się śmiać po dziecinnemu.
 — Co pana tak wzruszyło?
 — Wyraz, przez panią użyty.
 — Domyśliłam się... ale muszę panu się wytłumaczyć. Chora byłam tak jak pan i leczyć się chciałam. Przyszła mi fantazja nauki... czytałam co napadłam, brałam lekcje filozofii.
 — Szczęście, że nie medycyny! szepnąłem złośliwie trochę. Bystro spojrzała na mnie z politowaniem jakiemś.
 — Gdyby mi było wolno — któż wie, może bym się i tego uczyć chciała... Nauczyłam się kilka języków, a gdybyś pan moją bibliotekę zobaczył — przeląkł byś się...
 — Radbym się przestraszyć! rzekłem.