Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/734

pieszczonych innego być może? tylko przyjmak do dziewki... hę? hę?
 — Drgnął jak biczem uderzony Zdzisław i stanął, twarzą się obrócił do garbatego.
 — Zniszczyć i wywrócić, obalić rodzinę i leżącemu nieprzyjacielowi, bezbronnemu się urągać, to was godne? — odparł głosem przerywanym Zdzisław.
 Garbaty zmierzył go oczyma...
 — Jestem głową rodziny, choćbym nie chciał — począł z gniewem — mam prawo się upomnieć, co robicie...
 — Między mną a wami nie ma żadnego węzła... odparł chrabia — oprócz pogardy z mojéj strony, a nienawiści z waszéj...
 Idźcie swoją drogą i zostawcie mnie losowi memu...
 Zdzisław się ruszył.
 — Harda dusza w ubogiém ciele! — zaśmiał się garbaty. — Kiedyś taki, idź pracuj na chleb, a nie frymarcz sobą... rozumiesz!...
 Hrabia nie odpowiedział...
 — Próżniaki, gniłki! — wołał garbaty, aż słychać go było zdala po polu — wszystko to takie, próżne, nadęte, a do niczego... głowę do góry nosi, a po kolana w błoto lezie... Nie ma ci co robić, tylko się związać z Mangoldami... będziesz miał kawałek chleba... bo zarobić nań... nie potrafisz... hę? hę?