Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/28

 Hrabia wydał mu się teraz zupełnie innym.
 — Kwita byka za indyka!
 Kwiryn nadto poważnie brał to, ażeby śmiech miał mu być miłym; nasępił się i zamilkł.
 — Zkimże graf zamyślasz się żenić? — rzekł wikary — bo ja tu naokół nikogo nie widzę?
 — Księżuniu — odezwał się, wstając z krzesła hrabia — naprzód proszę cię — język za zębami. — Nie chcę, ażeby ludzie o tem gadali, aż się rzecz stanie.
 Wikary głową kiwnął.
 — Gdybym sobie dobrał równego nam rodu i i imienia panienkę — począł Kwiryn — pocieszaliby się tem, że równy z równą się żeni, nie złościliby się tak bardzo. Otóż, aby im dopiec, biorę dziewczynę z podpłota, choć niby to szlachciankę, ale bez koszuli, i....
 Wikary z uniesieniem zawołał:
 — Jak Bóg miły, cudownie! Otóż to mi człowiek — Ecce homo!
 Oczy mu się śmiały.
 — Słowo daję — krzyknął zapalczywie — bez indultu, bez zapowiedzi, nie patrząc na nic, ja sam gotówem ślub dać. U mnie tak! Niech te dumne pawie znają — mores!
 To rzecz skończona! co tu darmo z proboszczem rozprawiać, który zechce mitygować i odradzać! O! bo ja go znam! To pierwszy arystokrata!