Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/164

dek. Dwie panny Górowskie, siostrzenica i ciotka.
 — A! też same...
 — Też same, niestety! otrzymały bajeczny, ogromny, miljonowy spadek, po krewnej zmarłej we Włoszech...
 — Jakiej?
 — Wojewodzinie...
 — Rozumiem! Nie wiedziałem że to było tak bliskie pokrewieństwo. Rotmistrzu! źleśmy zrobili!
 — Źle ale się stało, będziemy się starać poprawić. Jak skoro sąsiedzi dowiedzieli się o tem, obojętność, nienawiść, niegrzeczność zmieniły się nagle w żarliwą przyjaźń, serdeczną sympatję i nadskakiwanie do śmieszności posunięte.
 Od dni kilku wszystko co żyje jeździ, intryguje, rusza się, wysila na pozyskanie drogiej przyjaźni.
 — A! i chcesz mnie razem z tem towarzystwem posłać do Górowa?
 — Hrabio, gdyby tylko uczciwy pretekst wynaleźć.
 — Niepodobna!
 — Mnie się zdaje że znajdziemy...
 — Zmiłuj się, a okrył byś mnie śmiesznością.
 — Sztuka na tem, żeby uniknąć śmieszności. Widzisz teraz hrabio myśl moją. Panna Tekla słysząc o odwiedzinach, staraniu i projektowanem małżeństwie, rozgniewa się i...
 — Zrobi scenę, rozpłacze się i zostanie na miejscu...
 — Być nie może! wyjedzie... niechybnie! Duma jej się poruszy...
 Hrabia zamyślił się...
 — Probój rotmistrzu, — rzekł, — ale cię uprzedzam, że nie pojadę do Górowa okryć się śmiesznością, jak te szerepetki. Potrzeba mi pretekstu, który by te odwie-