Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom III.djvu/93

zręczności, a teraz oczekiwał niespokojny.
 Zuzia blada i poruszona stała nieruchoma w jednem miejscu.
 Rotmistrz wszedł nareszcie a starosta napadł na niego z góry.
 — Waćpan masz język babi, i wyszczekałeś, wyplotłeś.
 — Ja! ja?
 — Waćpan powiedziałeś pannie Katarzynie, żem ją chciał wydać za tego — za tego...
 — Za kogo?
 — Za Paprockiego.
 — Ja! ja nic nie mówiłem.
 — Ona powiada — ona tylko co — staroście słowa w ustach od gniewu się dusiły. — Waćpan wiesz co o tym człowieku?
 — Ja? o kim? ja nic nie wiem!
 — O nim! Waćpan nic złego nie wiesz?
 — A zkądżebym miał wiedzieć?
 — Kasztelanka utrzymuje, że wie o nim okropne rzeczy, któreby nasz projekt zerwać mogły, wie, niepojmuję zkąd, ale niechce ich mówić. Waćpan natychmiast pojedziesz do Lublina i postarasz mi się dowiedzieć całe curriculum vitae tego człowieka. Jedź zaraz, wracaj prędko, dzień naznaczony na publiczną deklarację i zaręczyny blizkie. Przebaczę waćpanu tę plotkę, jeźli mi się dobrze sprawisz. Pospieszaj. Czego stoisz?
 — Pieniędzy na drogę.
 — Zuzia pobiegła do szufladki i wyjęła z niej woreczek, któren włożyła w rękę rotmistrzowi, szepcąc mu do ucha:
 — Donieś o tem jemu; wstąp do niego. A jeźli się co złego dowiesz, zmilcz, ja się niczego nie boję.
 Rotmistrz spojrzał wielkiemi oczyma i w milczeniu poszedł kazać siodłać konia. Od niejakiego czasu zapomniał regulować zegarów i zaglądać do psiarni, w takim był ruchu nieustannym. Zaczynało mu się to przykrzyć i wzdychał.
 — Ta panna Katarzyna, kiedy się kogo uczepi, nie