Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom II.djvu/44

O wa! aby dobrze zapłacić.
 — Dobrze zapłacę.
 — A na kogo? Wielka figura?
 — Wielka.
 — Może mecenas? — spytał gospodarz.
 — Coś lepszego!
 — O! może kto z trybunału?
 — Z trybunału!
 — Regent? hę?
 — Szukaj wyżej.
 — Co, wyżej?
 — Śmiało.
 Gospodarz strapiony zastanowił się i umilkł.
 — To coś niebezpiecznego — dodał cicho.
 — Niebezpiecznego w istocie — rzekł Maleparta.
 — To dajcie mnie pokój.
 — Jak chcecie — odpowiedział mecenas i poszedł ku drzwiom. Gospodarz jednak widocznie się wahał i nie puszczał go jeszcze.
 — A powiedzcież wprzód kto to?
 — Nie ma potrzeby, jeśli się nie podejmujecie.
 — Stary, młody?
 — Młody i odważny.
 Czoło gospodarza chmurzyło się.
 — Wielki pan?
 — I pan — dodał Maleparta.
 — To ciężka sprawa — rzekł przechrzta. Niechajno się namyślę i poradzę, a jutro dopiero dam odpowiedź.
 — Słuchajżeno — zawracając się ode drzwi dołożył Maleparta — ja sam jutro przyjdę po odpowiedź, nie waż się krokiem na próg mój stąpić.
 — A gdyby w nocy?
 — Gdyby i w nocy: mógłby kto nadejść, mogliby cię zobaczyć wychodzącego, poznać...
 — Cha! cha! zaśmiał się przechrzta — widzę że jasny pan rozumiesz, że masz jeszcze coś do stracenia!
 Surowo spojrzał na gospodarza Maleparta i nie kiwnąwszy głową odszedł; ten stojąc w progu potrząsał także gęstą czupryną, mówiąc do siebie: