xięciu Witoldzie do żywota ich; po śmierci zaś obu, Krzyżacy jako własność swą kraj ten odbiérają. (Item terra Samogittarum excipitur, quem nos Domini Vladislaus Rex Poloniae et Alexander alias Witaudus D. L. ad vitam ustriusque nostrum in possessione tenere debebimus pacifice et quiete nisi ipsam vellemus ordini dimittere ante mortem, hoc stat in arbitrio nostro libere voluntatis et hoc debet litteris patentibus roborari, quod post mortem nostram de eadem terra ordo se poterit intromittere sine impedimento cum omnibus iuribus et proprietatibus iuxta tenores litterarum ordini super appropracione ejusdem terrae alias concessarum). Tak więc nawet Żmudź na zawsze zdobytą nie została tylą ofiarami! Nie dziw, że warunek ten oburzył Polaków, bo czynił zwycięztwo całkiem bezowocowém. X. Mazowiecki, który Zakrze w zastaw dane Zakonowi odebrał, daleko wyszedł lepiéj. Dobrzyńska ziemia z powiatami przed wojną do Polski należącemi, Polsce przyznaną została, a Michałowska, Chełmińska, Nieszawska wracały Zakonowi i t. d. Handel w obu krajach dla zawiérających miał być wolnym. Dla utrzymania nadal przyjaźni i zgody, za każdém zajściem, mieli być wyznaczeni dwunastu sędziów-komisarzy z zupełną mocą załatwienia sporu, którego jeśliby rozstrzygnąć nie potrafili, Papież ostatecznie bez odwołania miał wyrokować. Jeśliby powstała trudność jaka o dziedzictwo, dobra nieruchome lub długi, miejscowe sądy, rozwiązać ją mają. Co się tycze lennych majętności, o tych lenni panowie wedle prawa zwyczajnego stanowić będą. Król z W. X. Witoldem obowiązani będą wszystkich niewiernych swych ziem, napady powstrzymać, zmuszając ich do przyjęcia wiary chrześciańskiéj, kościoły dla rozszerzenia jéj budować, a błędy pogańskie wykorzeniać. Toż samo ma W. Mistrz i Mistrz Inflantski dopełnić w ziemiach swoich. Obie strony
