ściami litewskiemi w Rusi. Wysłany przez nich X. Rodisław Riazański na zawojowanie Siewierszczyzny, podstąpił pod Brańsk. Ale nie były bez obrony te kraje, których strzegł Symeon Symeonowicz Lingwenej i Alexander Patrykiewicz Narymundowicz Starodubski. Wojska spotkały się pod Lubuskiem; Rodisław pobity na głowę, lud jego rozproszony, on sam wzięty w niewolę i odesłany Witoldowi, u którego lat trzy w okowach przesiedział, wypuszczony za okupem 2,000 rubli. — Oleg Riazański nieprzyjaciel Litwy wkrótce po téj wyprawie umarł, wojna z téj strony na czas przynajmniéj przerwała się.
W następnym roku (1403), chociaż Jerzy pozostawiony był przy Smoleńsku, polecono X. Symeonowi zagarnąć Wiazmę, co też przyprowadził do skutku. X. Jan Swiatosławowicz z Alexandrem Michałowiczem, wzięci w niewolę, i oba odesłani do Litwy; ciągłe wybijanie się do niepodległości XX. Smoleńskich ukrócone zostało.
W końcu roku 1402 poczęły się nowe zaczepki do wojny z Zakonem wiodące. Witold postanowił opanować Ragnedę, w któréj miano porozumienia z załogą. Litwini ze Żmudzinami w nadziei zdobycia Ragnedy napadli na warownię; ale ta nadto była obwarowana, załogę miała zbyt liczną i mury zbyt wielkie, by się rychło poddała. Komandor Hr. Fryderyk von Zollern bronił jéj tak dzielnie, że podzamcze tylko spalono, Tatarów osiadłych blizko zagarniono w niewolę, i stada bydła pozabierano. Zdrajcy odkryci zaraz i wywieszani za nogi na murach.
Ten krok przyśpieszył wyprawę Zakonu z odwetem, i goście zagraniczni przybywali z pocztami ludzi zbrojnych,
