Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Któś T.1.djvu/161

gospodyni zwykle im dawała po półkwaterku wódki. Zobaczywszy ich, Horpyna poszła do szafy, dobyła z niej butel, ujęła zielony kubek duży, i nalawszy go, nieco do ust przytknęła.
 Sylwan, widząc to, z ławy wstał żywo.
 — Czekajcie matko — rzekł — powinienem ja przepić do nich.
 I z rąk milczącej starej wziąwszy butel, Horpiński kubek raźno wychylił, zwracając się do starszego Harasyma.
 — A co? dużo siana pogniło? — zapytał.
 — Sczerniało na pokosach, ale, sława Bohu — nie pogniło — odezwał się, przebierając palcami we włosach, Harasym. Chudoba jeszcze lepiej czasem je takie siano.
 Wtem Prochor, na którego przychodziła kolej do kubka — pokiwał głową i burknął:
 — Gdybyśmy byli dwa dni wprzódy poczęli, jak ja chciałem, przed deszczem-by było w stogach.
 — Było co robić w polu — wtrącił Harasym, a dwie roboty naraz, kiedy rąk mało — obie licho bierze.
 — Do żniwa przynająć trzeba — odezwał się Sylwan.
 — Bez tego się nie obejdzie — potwierdził starszy parobek — Ale co tu ten robotnik wart!... włóczęgi z miasteczka nie w zgrzebnie, ale w bawełni-