Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/358

358

Matka Boska, Matka nasza, gdybym tego nie zrobił, to bym zdradził...
 — Z czém że chodziłeś?
 — Z niczém więcéj.
 — To być nie może, mów, czekają cię męki.
 Brzuchański spójrzał na przygotowania, ruszył ramionami i zamilkł. Przystąpili oprawcy, nie zmarszczył się, obnażono mu plecy, poczęli chłostać; on płakał i modlił się, ale cóż więcéj mógł powiedzieć nad to co było!
 Już go miano piec, gdy kwarciani zaczęli za nim prosić, i szwed nadbiegł co to go Brzuchański tak poił, wstawiając się także za nim i za sobą.
 — Wiecie, — odpowiedział oficer, — że już skazany na śmierć!
 W tém właśnie Konstancja zbliżyła się do mieszczanina ściskając go i całując; uląkł się zrazu, bo jéj nie poznał, ale wśród niebronionych uścisków, szepnęła mu, żeby zaofiarował okup za siebie, a przeor zapłaci za niego.
 Z drugiéj strony sami szwedzi i kwarciani zaczęli nalegać, żeby go więcéj nie męczyć, i stanęło na tém, żeby wieść pod szubienicę.
 — Panie, panie, — odezwał się Brzuchański stojąc, gdy go już oczepiano pętlą, ja się