Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/249

249

wierzchu nadtłuczona, od spodu jednak wytrzymywała; łatano ją worami ziemi, drzewem, gruzem i co się znalazło pod ręką,
 Trzech tylko ludzi stracili oblężeni, kilka koni w stajniach zabiły kule, a między niemi wierzchowca Krzysztoporskiego; dwa koła armatnie zdruzgotano od północy.
 Po tym piérwszym wybuchu, który trwał do południa, trąbka zwykła parlamentarzy, zagrała u bram, Kordecki wystąpił na galerją.
 — Chcecie się poddać? — zapytał trębacz szwedzki, — chcecie się poddać?
 — Musiemy się namyślić do jutra, — odparł Przeor, — dajcie nam czas do rana.
 Trębacz odjechał z odpowiedzią. Miller zwiedziony raz jeszcze, bo poddania pragnął, myślał, że mu się już upokorzą.
 — A cóż? spytał swego posła.
 — Proszą o czas do jutra.
 — Chcą swojéj zguby! — zakrzyczał, — więc ognia! ognia!
 Po wszystkich baterjach znowu rozlegał się ten rozkaz zniszczenia i śmierci, stanęli u dział puszkarze, poczęły lecieć kule.
 Przeor stał z Zamojskim w miejscu, gdzie się najbardziéj obawiano wyłomu, od północnéj