Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/14

14

wu, głowę pochylił, chciał się zawrócić, sam nie wiedział co robił.
 Głuche milczenie panowało w celi, wszyscy za przeorem wzrokiem go ścigali; pod wejrzeniami temi jak pod strzałami, coraz bardziéj tracąc przytomność, zdrajca gwałtownie do drzwi się rzucił, złorzecząc.
 — Wachler! — zawołał łagodnie przeor, — odpowiadaj na zapytanie.
 — Co — na co? — na co ja mam odpowiadać? bełkotał niezrozumiale puszkarz.
 — Z kim, kiedy i jak ułożyłeś się o zdradę i poddanie Częstochowéj?
 Na te słowa, rzekłbyś że piorun uderzył w niemca, wryty, osłupiały, zdrętwiał. Pan Czarniecki przyskoczył ku niemu.
 — Tak jest, szołdro jakiś! wszystko wiadomo! nie myśl mi się zapierać, a chcesz-li życie unieść całe, mów mi tu zaraz prawdę; nie, to zaraz na gotową szubienicę!
 Wachler padł na kolana i ręce złożył drżący, nim usta otworzył, już uznał się winnym. Pozostało go wybadać...
 Przeor za ten cud dzięki Bogu składał.
 Krzysztoporski posunął się ku niemu gro-