Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/124

124

nie, co się działo w jego duszy. Jeszcze nie doszedł do baszty, w któréj spodziéwał się znaleść, gdy go spotkał na drodze.
 Krzysztoporski był chmurny, dziki jak zawsze i zbłąkane miał wejrzenie, zadumę smutną na czole, troskę w duszy widoczną, ale dnia tego udana czy prawdziwa radość błyskała mu ze zrenic; zdawał się jakby uspokojony, jakby nasycony. Pierwszy powitał przeora, który milczącém badał go wejrzeniem.
 — Zszedłem tylko na chwilę z murów, żeby zobaczyć zapasy prochu nasze, ale ojciec Mielecki na stanowisku, wracam zaraz, on mi świadek, że dzień i noc na czatach, ani z nich schodzę.
 Przeor patrzał jeszcze, Krzysztoporski mówił daléj:
 — Na piérwszy znak do boju, jesteśmy w gotowości.
 — Słyszeliście o wypadku? spytał Kordecki.
 — O jakim? dosyć spokojnie ale spuszczając w dół oczy, odparł ślachcic. O xiędzu Małachowskim i Błeszyńskim?
 — Nie, o wnuczce pana Lassoty.
 Krzysztoporski wargę oddął i brwi namarszczył.
 — A cóż to się stało? spytał.