Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom I.djvu/284

284

ślijcie staréj matce jaki grosz, co tam zostanie po mnie.
 — Wstydź się! wstydź! a żołnierz, — podchwycił Czarniecki — co to o tém myśleć, drugim jeszcze serce popsujesz...
 A Kordecki dorzucił łagodniéj.
 — Zapewne, odegnaj te myśli, ale uchowaj Boże nieszczęścia, pewnie się stanie jak chcesz...
 Janusz w rękę pocałował przeora i zamilkł.
 Poszli daléj. — Jedna część kortyny powierzona była Mikołajowi Krzysztoporskiemu, i na niéj znalazł go Przeor z Czarnieckim, chodzącego wielkim krokiem, zadumanego, ponurego a groźnego. Kordecki w jego twarzy znalazł ślad dnia upłynionego; smutniejsza, surowsza była niż zwykle i widocznie zmieniona uczuciem.
 — Wy tutaj? zapytał go.
 — Na stanowisku, — odparł ślachcić — noc nudna i długa, czekam dnia i szweda; — nie wiem czemuby się i w nocy nie bić!
 — Dość ich będziemy mieli i za dnia, nie wywołujcie.
 — A wam panie bracie, — śmiejąc się zawołał Czarniecki — już tęskno, prochu powąchawszy.
 — O! tęskno, — odpowiedział Krzysztoporski — póki człek nie skosztuje wojny to się wzdra-