Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/161

 Sylwan, odzyskawszy przytomność, począł się uśmiechać.
 — Może to być bardzo, że JW. graf ani myślałeś na nią rzucić okiem, — kończył stary — bo to dla niego przedmiot za niski, ale ludzie gadaćby mogli.
 — A! zmiłuj się, panie rotmistrzu, cóżby mogli mówić?
 — Są złe języki, panie hrabio; daruj mi więc, że dla wylucydowania stosunku naszego, spytać się czuję obowiązany, czy istotnie winienem honor posiadania go w tej chatce łaskawym względom na moją ubogą starość, czy też...
 Sylwan, przyparty do ściany, chciał się zręcznie wywinąć i odparł:
 — Ale, panie rotmistrzu, może właśnie chciałbym bliżej poznać godną córkę pańską, a z bliższego dopiero poznania może wyniknąć myśl...
 — Panie hrabio, — podchwycił nielitościwy szlachcic — ta myśl, jak już wyniknie, może się razem nawinąć i pannie Franciszce; dziewczętom się łatwo głowy zawracają, a gdy z tej myśli nic być nigdy nie może...
 — Dlaczego? — spytał Sylwan nieśmiało.
 — Jużciż choć z antenatów dobry szlachcic, choć koligacjami uczciwemi, ba! i z krwią królewską się szczycim, nietylko cum ducali familia niejednych w Polsce książąt...
 Sylwan uśmiechnął się nieznacznie.
 — Ale to wiem, że ubóstwo nasze, wychowanie, podupadnienie familji stawia nas daleko niżej państwa hrabiów. Nie pochlebiam sobie, by jego familja pozwolić kiedy mogła.
 Spojrzał w oczy Sylwanowi, który zagryzł usta.
 — Ja sądzę...
 — Ale pan hrabia nie mówiłeś o swoich u nas odwiedzinach szanownemu ojcu?
 — Wyznaję, że nie widziałem potrzeby. Mój ojciec szczęście nas wszystkich ma na pierwszym celu.
 — Właśnież to bieda, że szczęście każdy sobie ina-