Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/106

 — Wielka, ale krótka jak polka. A teraz graj już pan, co chcesz.
 — Dzięki Bogu!
 I począł z sonaty Chopina ten znany dziś tak powszechnie marsz pogrzebowy, z którym chyba drugi marsz beethovenowski porównać się może. Wdzięk u obu melancholijny jeden. Beethoven tylko pisał swój, starym już podobno, obrobił go, wystudjował, wypracował umiejętnie, oszlifował diament. Chopin wylał z serca, co w niem miał: naiwnie, poprostu, bez kunsztu prawie, jak Homer śpiewał, sam nie wiedząc o tem, że tworzył razem arcydzieło pomysłu i formy.
 Cesia patrzała na Wacława i zdało jej się, że widzi zapalone pochodnie, długi szereg księży w czarnych kapach, trumnę ubogą na marach prostych i plączących krewnych... Płacz ich powolny, tęskny raczej niż rozpaczliwy, chrześcijańską boleść, co ma pociechę w niebie, malujący i poddany woli Bożej.
 — A, dosyć tej elegji! — zawołała, przerywając. — To ten nieznośny pański Chopin, którego cierpieć nie mogę nawet w jego mazurkach. Są to mazurki filozoficzne, transcendentalne, Bóg wie co; a wszędzie smutek, a wszędzie taki gorzki smutek, jakby pieśń wygnańca...
 — Smutek dusz wyższych, co zawsze wśród szczęścia nawet tęsknią do niebios.
 — Dziękuję za komplement: ja, co nie tęsknię, nie mam honoru należeć do dusz wyższych.
 — Pani może tęsknoty swej tylko pokazać nie chcesz, boś nadto dumna, a wreszcie tak młoda. Któż tęskni tak młodo?
 — Pan zawsze masz mnie za małe dziecko.
 — Nie pani! o, nie!
 — Graj pan wlazł-kotek za karę...
 — Co pani każe... ale wlazł-kotka...
 — Tak, to właśnie.
 — Żarty czy...
 — Doprawdy, chcę wlazł-kotka.
 — Istotnie?