Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kochajmy się.djvu/236

lekko, tu trudność... gdy się go przestąpi, reszta jak z płatka.... Progu tego nie mogę przestąpić.
 — Trzeba przeskoczyć!
 — Siadam na nim i płaczę!
 — Gdzież bywasz?...
 — W Katakombach bardzo często.
 — A u żywych?
 — Tamci są żywi, nie znajdujecie że myśmy umarli?
 — Widujesz kogo?
 — Duchy męczenników w Kolizeum — w czasie piątkowej litanij siadają rzędem we wgłębieniach ogromnego amfiteatru, na kamieniach, na gzemsach... na gałęziach bluszczu i oliw dzikich... jedni w purpurowych szatach, drudzy nadzy... kobiety wstydliwie okryte długiemi do stóp włosami, mężowie ze skrwawionemi boki, z palmami w rękach... siedzą, składają ręce i odmawiają litanije z nami.
 Tatko się uśmiechnął.
 Staś począł nucić, zobaczył fortepianik otwarty, poszedł do niego i siadł. Patrzał na klawisze jakby wprzód chciał je sobie przypominać, potém zagrał tęskną piosenkę jakąś i zakończył ją bujnym krakowiakiem.... Ale pospieszał jego tempo tak prędko, prędko, coraz żywiej, gwałtowniej pędząc, że w końcu rąk nie starczyło i wstał zarumieniony śmiejąc się...
 Staruszek patrzał niespokojny.
 — E! co bo ty wyrabiasz! odezwał się.... Duszo targana przez demona poezij — spokoju! spokjou!...
 — Nie! nie! życie musi być gorączką! odpo-