Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kochajmy się.djvu/218

 Tatko zamiast uchodzić, jakiemś przeczuciem zbliżył się do spłoszonej postaci, która zrazu chciała uciec, potém stanęła jakby przelękła.
 Bystry wzrok staruszka poznał i domyślił się Beppa.
 — Czarny! co ty tu robisz! po nocy?!
 — Przechodziłem.
 — Jakto? stałeś pod murem jakby na czatach.
 Tatko głową pokiwał.
 — O! biedny niepoprawny! Cóż cię tu sprowadziło?...
 Beppo zamilkł.
 — Tak, odpowiedź niepotrzebna — dodał stary — ja wiém.... Chodźmy, powietrze tu dla ciebie nie zdrowe — tobie trzeba z obrazem jechać... aby go skończyć i nie myśleć tylko o nim....
 Dał mu rękę.
 — Odprowadź mnie do domu — albo jeśli chcesz, oba idźmy, kąpiel szyderstwa chłodną weźmy w Cafe Greco.... Jeszcze tam pełno być musi. Otrzeźwisz się widząc jak inni są trzeźwi a zimni.
 Nie znam ludzi chłodniejszych nad tych młodych artystów, którzy zdają się żyć w swych dziełach poezją a dyszą tylko prozą.
 Do Cafe Greco!
 — Zgoda! mój ojcze... ale... nie śmiej się ze mnie.
 — Póki życia! stałem i ja pod oknem nieraz — a stałem i pod takiém, w którym błyskało światło co mi się zdało lampą Hero... a było gromnicą przy trumnie....