Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kochajmy się.djvu/181

 — Ja? ja? rzekł Tatko — ale mój drogi panie Mieczysławie — ja nigdy nie swatam.
 — A zawsze mówisz o miłości....
 — I kochać się namawiam gorąco. —
 — A potém?
 — No — kochać się.
 — Ale dalej?
 — Dalej niema nic — l’art pour l’art.
 Pan Mieczysław spojrzał mu w oczy.
 — Żartujesz pan?
 — Nigdy....
 — No — to już chyba ja sam poczekawszy, — się oświadczę.
 — Tak! — dobrze — poczekawszy, poczekawszy!! zakończył stary i z tém się rozstali.
 Jeśli komu to Waciowi, który o sobie nie wątpił, powiodło się nader szczęśliwie. Wesołość, dowcip, młodzieńcza wiara z jaką się rzucał w świat, lekceważenie niebezpieczeństw — zwróciły nań uwagę; śmiałość pomogła mu u pań... dobry humor u mężczyzn.
 Szczególniej pani Eliza po smętnym poecie znajdowała Wacia przedziwnym. Prawo kontrastów dodawało mu ceny. Staś patrzał nań zdumiony, dla niego także miał on pewien urok, a przecież ten wieczny uśmiech, ten sarkazm bezustanny męczył go. Pod śmiechem nie widać było głębi duszy, jak w kłębiących się dymach nie dojrzeć głębin krateru Wezuwijusza....
 Następnych dni nakarmił się do syta Waciem, bo go o wszystkich niemal godzinach spotykał u pani