Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kochajmy się.djvu/158

 Ale na to nie otrzymał odpowiedzi, stary wziął za kapelusz i pociągnął ku drzwiom.
 Kawiarnia powoli stawała się co raz puściejszą, jedni po drugich wysuwali się artyści i niknęli w ciemnościach, noc była późna..... Beppo wstał a Wacio, który jeszcze nie dosyć był z Rzymem obeznany, zerwał się iść za nim.
 Wracając do domu, zastali już Polę, która się zarumieniła na widok Czarnego i pozdrowiła go niewyraźnem słówkiem. Wacio postrzegł to pomięszanie na twarzy dziewczyny, wpatrzył się w nią mocno i wchodząc do izby zawołał śmiejąc się:
 — Ale darujże mi Beppo — dali pan tak złego gustu nie spodziewałem się po artyście... ta dziewczyna??
 — To córka gospodyni....
 — Ale ona patrząc na ciebie była tak pomięszaną?
 — Dajże mi pokój.
 — Widzisz, kochanie moje — odparł Wacio, całej korporacji takim romansem ze starzyzną czynisz zakałę, powiedzą, że nie mamy poczucia piękna.
 — Ale gdzieżeś ty romans upatrzył? ruszając ramionami spytał zniecierpliwiony Czarny.
 — A! no! spuść się na mnie... coś jest! tylko ja nie dopuszczę takiej kompromitacji....
 Żartując tak Wacek posłał sobie na ziemi, zapalił cygaro, zaczął śpiewać i w pół kwadransa chra-