Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Klin klinem.djvu/90

 — Dziękuję kochanemu Prozorowiczowi że mnie choć przyjmuje — rzekł — mogłem się spodziewać, że mnie już na próg tego domku stąpić nie będzie wolno.
 — Do nas, pan marszałkowicz zawsze i drzwi i serca znajdzie otwarte — zawołał burgrabia. — My się tam do innych spraw nie mieszamy...
 — A! mój drogi panie Prozorowicz, wszak wiesz wszystko? Szczęście i nieszczęście moje — mama...
 Prozorowicz minę zrobił neutralną.
 — Widzi pan — rzekł — starzy na te okoliczności zapatrują się inaczej niż młodzi — to darmo.
 — A wy? — spytał Bernard — i wy mnie potępiacie?
 Burgrabia się zamyślił.
 — Ja — nie — ja mam szczere dla pana współczucie — odparł — nieba bym mu przychylił. — samemu się też młodym było... Krew nie woda!
 Tu spojrzał znacząco na żonę, która powoli mopsa z sobą prowadząc, wyszła.
 — Niechno pan siada — dodał — proszę pana marszałkowicza.
 Bernardowi to przyjęcie uprzejme otworzyło serce, Prozorowicz, który — niemal do rodziny należał — mógł mu być pomocnym wielce — wyciągnął więc rękę ku niemu.
 — Kochany burgrabio — rzekł z uczuciem, obejrzawszy się, że zostali sami — radź ty mi! Znasz mamę, — wiesz moje położenie, bo już ci ludzie o tem mówić musieli — co tu czynić?
 Co czynić!
 I ręce załamał.
 Prozorowicz jak żółw w skorupę, schował nieco głowę w kołnierz od kapoty, pochylił ją, ręce rozpostarł.
 — Trudna bo to rada z naszą marszałkową — rzekł — bardzo trudna — a widzi kochany pan Bernard, krzywo sprawa stoi. Kobieta mężatka, rozwód, gadanina... ludzie — języki.
 Wziął się za głowę. — Marszałkowa taka surowa w tych sprawach, pan wie... Cośmy się to naprosili