Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Justka.pdf/165

począł się ubierać, gdy jeszcze niezamknięte drzwi dały widzieć nadbiegającego Leona.
 Zbliżył się on od pewnego czasu do p. Zygmunta, jedynie dlatego, aby od niego się coś dowiedzieć o Justce.
 Wpadł do pokoiku pośpiesznie, zadyszany i nim się przywitał — zawołał:
 — Pan już pewnie wiesz!
 — O czem? — zapytał Zygmunt.
 — Panna Justyna od wczoraj wieczora znikła.
 Osłupiał Zygmuś.
 — Co pan mówisz! — ofuknął go — jak to może być! Ja tam byłem wczoraj.
 — A dziś rano wszyscy potrwożeni, p. Jolanta i Radzca rozbiegli się jej szukać. Wyszła do kościoła na nieszpory i nie powróciła. Mówią o zostawionym liście do p. Jolanty, ale mnie tam nie dopuszczono.
 Z zaciśniętemi ustami stał Zygmunt na środku pokoiku, zmieszany i milczący.
 — Pierwszy raz o tem słyszę — rzekł, starając się pohamować — ale oto właśnie odebrałem wezwanie Jolanty, abym tam przybył: śpieszno mi ubrać się i iść.
 Leon zrozumiał, iż to znaczyło, ażeby dał mu się ubrać; miął rękawiczkę niespokojnie.
 — Pozwolisz mi pan — wyjąknął — p. Justyna mnie mocno obchodzi. Chciałbym się coś dowie-