Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom II.djvu/124

—   119   —

 — A toż dlaczego? — zapytała stara panna.
 — Pani się nie domyślasz?
 — Nic a nic.
 — Pani byś miała być tak niedomyślną? — powtórzył Adryan.
 — Pan wiesz co francuzkie przysłowie powiada, iż najgłuchszy jest ten, który słyszeć niechce.
 — A dlaczegóżbyś pani niechciała słyszeć?
 Panna Kornelia nogą aż tupnęła.
 — Cóż to panu w głowie? — zawołała — możebyś rad tego łysego cioci nastręczyć za męża?
 — A gdyby?
 — Nigdy w świecie! Nudziarz! — dzik! fantastyk! nigdy świecie.
 Odwróciła się zagniewana.
 — Ani pan myśl o tem. Ja znam lepiej od was hrabinę. Ona jest teraz szczęśliwą, bawi się kwiatami i ogrodem, swobodna, pani swej woli. Chcesz-że ją uratowaną znowu popchnąć na morze i burze! Bądź co bądź, zapowiadam panu, wszem wobec i każdemu z osobna, że co do mnie, będę o ile sił przeszkadzała niedorzecznemu projektowi.
 — Mnie się zdaje — zawołał Adryan — że ciocia jest pełnoletnią, i że nikt jej nie ma prawa ani pomagać, ani radzić, ani odradzać i przeszkadzać.
 — Doskonały! — przerwała zniecierpliwiona stara panna — jemu wolno wszystko, a mnie nic! Pan bierzesz w opiekę starego tego waryata, a mnie nie pozwalasz bronić mojej drogiej kuzynki od niego.
 — Ona się sama obroni, jeśli zechce.
 Kornelia zacisnąwszy usta umilkła i ciągnęła nazad do ganku, gdy Adryan drogę jej ku drzwiom zastąpił.
 — Mam nadzwyczaj zajmującą kwestyę — rzekł — którą z panią pragnę roztrząsnąć, zostańmy jeszcze w salonie.
 Ton ten żartobliwy, zwykle dosyć wesołej pannie Kornelii, zdawał się nie być do smaku, spojrzała