Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/312

wił się i opamiętać nie mógł: otworzył usta, chciał jakieś imię wywołać i wahał się, obawiał, nie śmiał, zwątpiwszy gdzie się znajduje.
 Aż na krok cofnąwszy się, zjawisko owe zawołało:
 — Wszakto stary Jermoła?
 — A! to Horpyna! to wy jejmościuniu.... — poprawił się staruszek.
 — Co ty tu robisz?
 Zmieszał się biédny zbieg, i co miał odpowiedzieć, nie wiedział przelękły.
 — Sam jeden jesteś?
 — Nie jejmościuniu, z Radionkiem.
 — Uciekliście z Popielni? Mów, co się stało?
 Przed znajomą i życzliwą nie było co taić: wyspowiadał się Jermoła. Słuchała go z podziwieniem, oburzeniem, zamyślona, może niebardzo rada ze swojéj strony, że się ktoś znalazł, co o jéj pochodzeniu mógł tu rozpowiadać, gdzie ona je taiła, chcąc za szlachciankę uchodzić; ale z litości i przywiązania do dziecka, nie odmówiła pomocy i rady.