Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jermoła.djvu/292

 — Nie wiem: szczęka czy ząb. Poczęło się od jednego pruchniawego zęba, a teraz poszło po twarzy i głowie, że cała rwie i swędzi.
 — A nie probowaliście choć przykrego, ale skutecznego lekarstwa: wykurzyć lulkę mchu dębowego?
 — Ot, nie.
 — Tylko ten mech potrzeba umiéć wybierać — rzekł Jermoła — a jest u was dębina?
 Pełne podwórko.
 Jermoła zaraz się ruszył szukać, znalazł łatwo przygarść porostu, osuszył, oczyścił z wiórek kory i lulkę nałożył biédnemu Sydorowi. Zapalono ją: smród przykry rozszedł się po izbie, aż Naścia kichać zaczęła; ale czy skutkiem tego lekarstwa, czy innego usposobienia, ulżyło zaraz mężowi i nie mogli się staremu oddziękować. Gęba tylko mu puchnąć zaczęła, ale choroba się przesiliła.
 — Już niech sobie puchnie — rzekł Sydor — aby nie bolało, bom myślał się na ścianę drapać.
 Tym mchem zyskał sobie przyjaciela Jermoła: dano mu okienko, przygarść trzasek do