Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jaryna.djvu/75

 — Ja tu panom przyszlę, kiedy pan niełaskaw do nas. — To mówiąc wyszła.
 — A więc zaczynamy, — naglił Ostap.
 — Ot są papiery! niech pan sobie szczęśliwie zaczyna, — rzekł dławiąc się Suseł, i coraz z łagodnego tonu w groźniejszy wpadając.
 — Bez pana nie chciałbym sam poczynać.
 — Ot co darmo wodę warzyć, powiem panu otwarcie: pan tu przyjechał napróżno, bo tu już rady nie dać.
 — Dla czego?
 — Bo tu i człowiek co na tem zęby zjadł nie poradzi.
 — Cóż więc będzie?
 — Co? a co ma być? oczewiście majątek sprzedadzą i z torbami pójdą i po wszystkiem.
 — Dawno pan rządzisz tu? — spytał go Ostap.
 — Dla czego pan się o to pyta? lat dziesięć panie, ale to nie moja wina, ja robiłem co mi robić kazano.
 — I dozwoliłeś pan na wszystko, nie starając się ani uwagą, ani radą życzliwą sprostować hrabiego; widząc ruinę nie usunąłeś się pan w czas?
 — A mnie co do tego? mnie dysponowano, ja robiłem; a co potem, ręce umywam. Ja tu nic nie winienem.
 — To się okaże.
 — Co tu się ma okazywać? — zawołał pan Suseł; — nie ma nic i nie będzie nic.
 — A zatem jak się panu zdaje, cóż ja mam robić? — spytał ironicznie Ostap.
 — Rób pan co chcesz, a moja rada nie wdawać się w nieswoją rzecz, bo tu pan nie dojdziesz, ani początku, ani końca.
 — Spróbujmy przecie, — rzekł Ostap, siadając za stół i klaskając w ręce. Każ pan zawołać rachmistrza, pisarzy i oficjalistów.
 P. Suseł zastanowił się, popatrzał trochę, ruszył ramionami i idąc ku drzwiom, niepewnym głosem począł coś dysponować chłopcu, który się w progu ukazał z herbatą. Potem chodząc po kancelarji, przery-