Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jak się pan Paweł żenił i jak się ożenił.djvu/85

—   77   —

poszanowanie wzbudzające, porwał za cylinder i poniósł go do świecy. Okazała się rana daleko znaczniejsza niż sam p. Paweł sądził. Powłoka czarna była rozerwana i z pod spodu cynicznie dobywał się kawałek siwéj bibuły.
 — Widzi pan! — zawołał Kasper — co to jeździć po weselach, a ja przysięgam, że i na fraku będą plamy.
 W istocie frak miał z tyłu już przyschły strumyk sosu, który prześliznął się, słuchając prawa ciężkości, pomiędzy łopatkami i zatrzymał przy jednym z żółtych guzików.
 Dalszy egzamin okazał jeszcze ubytek jednego z koralowych guzików kamizelki, który nie musiał być dobrze umocowany. Słaba tylko pozostawała nadzieja znalezienia go w bryczce w nogach.
 Gdyby się ta nie ziściła, garnitur cały był zdezelowany, Kasper tylko w takim razie wpadał na subtelną myśl redukcyi liczby dziurek w kamizelce, żadném prawem nieoznaczonéj ściśle.
 Rozprawa o tych przedmiotach uwolniła p. Pawła od opowiadania o weselu, poszedł spać. I we śnie nie miał biedny spoczynku, rozkołysane myśli bujały po głowie, nosząc po niéj pannę Adelę i uśmiech jéj, przypominający Melankę.
 Śniło się nieborakowi, że kląkł, oświadczył się, w téj chwili guzik drugi od kamizelki oderwał się, potoczył i z łoskotem bomby, rosnąc do rozmiarów