Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/22

 — Nieprawda — rzekł drugi...
 Wzdrygnął się rudy i musiał konia mimowolnie pocisnąć nogami, bo przed nim skoczył, za co go ściągnął bez litości bizunem i osadził.
 — Kto wy? wrzasnął na głos... jak śmiecie!..
 — Nie gorącujcie się, zawołał śmiejąc się posłaniec.
 — Ja tu pan!
 — Nieprawda! powtórzył drugi.
 Oczy rudemu krwią zabiegły...
 — Mów coś za jeden...
 — Ja tu na drodze z wami rozhoworu prowadzić nie potrzebuję — rzekł spokojnie zagadnięty.
 — Chcecie wiedzieć com za jeden, jedźcie za mną na zamek, powie wam Podstarości...
 — Jaki Podstarości?
 — Ponoś jakiś Dorszak.... niedbale dodał podróżny.
 Na chwilkę zamilkł rudy...
 — No, to ja jestem podstarości Dorszak...
 Jeździec odwrócił się, uśmiechnął, czapkę zdjął... i nie powiedział nic.
 — Co to jest? w jaką to grę z sobą gramy? podchwycił Dorszak...
 — W żadną — rzekł drugi — jadę do pana z listem od Jaśnie Wielmożnego Miecznika.
 Słowa te zmięszały nieco pana Dorszaka, na pozór się uspokoił i złagodniał.
 — Także gadajcie! zawołał — ja — ja tu pan jestem z ręki Miecznika. — U nas się ludzi luźnych włóczy dosyć, porządku pilnować muszę.
 — Toć nie mówię nic — rzekł posłaniec — alem was nie znał.
 — Jedźcie za mną do zamku...