Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/103

 Podstarości śmiać się począł.
 — Ja oto wiem, żem się z Tatarami spotkał.
 Dorszak minę zrobił zdziwioną i osobliwszą.
 — Gdybyś się pan miłościwy z nimi spotkał — rzekł — tobyś tu na wieczór nie był.
 — Jeśli chcesz prawdy szczerej, nie przyszło do spotkania, aleśmy obóz, konie i namioty doskonale widzieli.
 — Gdzie? — marszcząc się spytał Dorszak — to imaginacya.
 — Nie — czterech nas jest — pytajże waszmość.
 — Gdzie? u nas? po nad granicą Tatarzy? to nie może być!
 Wszyscy razem gwarnie i wyprzedzając się zaczęli mu potwierdzać. Dorszak się marszczył coraz bardziej.
 — Bajka! jako żywo! to nie był obóz tatarski. Śniło się waszmościom! U stracha wielkie oczy. To była nasza straż pograniczna.
 Janasz zakrzyknął.
 — Tak jest — powtórzył Podstarości, ja się waszmościom klnę, że to byli nasi. A że oni po tatarsku obozują, to prawda, i że obyczaje tutejsze przejęli — to też pewna. Niech pan z siebie śmiechu nie robi — rzekł zwracając się do Janasza — mówiąc o Tatarach.
 Korczak zmilkł.
 — Gdybym był mógł to przewidzieć, odezwał się, bylibyśmy podjechali.
 — Ale dokądże pan zabrnąłeś? tamtędy nie wasza była droga.
 — To prawda — odezwał się Janasz.
 Pewność, z jaką to mówił Dorszak, oddalenie obozu, który zaledwie zdala dostrzedz mogli, pomimo