Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Herod baba.djvu/270

czterech, trąbili w uszy smalili finfy pod nosem, oblewali wodą! leżałeś jak kamień.
 — A to proszę!... to proszę! rozpaczająco rzekł Eligi — na sen mi dano — czy co?
 — Ja tam nie wiem, ale spałeś jak bobak...
 — Ale z kimże pojechała? z kim pojechała?
 — Oto się nie frasuj, lepszego stróża wybrać sobie nie mogła nad tego, który ją tam odwiózł...
 — Przecię któż?
 — Naturalnie mąż!
 — Jaki mąż! zawołał Eligi — co asindziéj pleciesz?..
 — Verbum nobile, że mąż ją powiózł — za to ci mogę ręczyć. Wasz Staszuk pijaniuteńki leży jeszcze w wozowni... Nie było sposobu, Zygmunt się podjął wieźć, a wiesz, że doskonale wozi... i pojechał.
 — No, to się skończyło! zawołał Eligi ręce załamując — on już tam zostanie.
 — Myślisz? rzekł Mioduszewski...
 — E! niezawodnie! Jeśli ją powiózł, rzecz skończona.
 — Zjedzże barszczu, ja cię wezmę na swoją bryczkę, pojedziemy chyba zobaczyć co się tam u nich dzieje...
 — Zawsze mówiłem do wczorajszego dnia — odezwał się smutnie Eligi — Herod-baba — a no, im nigdy wierzyć nie można, w końcu każda zmięknie... no, i ta trzy lata męczyła się, odpychała... odgrażała... a teraz...