Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 2.djvu/176

nabierać przekonania; zmiękczony trochę, milczał. Raz nawet, gdyśmy o nim mówili, odezwał się:
 — Jużciż inaczej i dziś nie powiem, tylko, że szaławiła; no, ale grunt jest, charakter jest... krew poczciwa. Zresztą co on tam winien, że sierota puszczony samopas, szedł gdzie go oczy wiodły.
 — Chwała Bogu, sam pan go już uniewinniasz.
 — Ale ja go nie uniewinniam wcale! o nie! mylisz się moja panno! Szaławiła, trzpiot, no, ale cóż robić: trzeba go brać jak jest.
 — Mówisz pan, że go potrzeba brać? — spytałam ze śmiechem. Stary się przeląkł.
 — Owszem, owszem, nie potrzeba go brać! na co go brać, niech go sobie kaci biorą!
 Spojrzał na mnie, jam się uśmiechała.
 — A co — rzekł — może, gdym ja marszałkował i procesował się, on się sobie chłodkiem oświadczył?
 — On nie, ja mu się chyba oświadczę: nie widzę innego sposobu.
 — To do tego już przyszło!
 Stary ręce załamał.
 — Panie koniuszy, on mnie kocha.
 — A ba! wielka osobliwość! co dziwnego!
 — I ja go kocham.
 Chwycił się za głowę, pobiegł, wrócił!
 — Nie strasz mnie... doprawdy?
 — Ja go kocham — powtórzyłam.
 — Teraz tylko pozostaje — rzekł gorzko — pojechać pani do Zapadlisk i oświadczyć mu się; a potem zajechać po niego karetą i zabrać go do Rumianej! Ślicznie! ślicznie!
 — No! a gdyby do tego przyszło?