Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/73

 Szymbor dziwnie się uśmiechał.
 — Dotąd — rzekł, jakoś z sumieniem dosyć byłem w zgodzie.
 — To bardzo szczęśliwie dla waćpana, mówił stary. Czasem ono śpi długo... milczy lata... ale gdy się rozbudzi... gryzie wewnątrz i toczy robakiem.
 — Tak! wiem, jest to wyrażenie znane mi z kazań, dodał Szymbor.
 — I bardzo trafne.
 — Bardzo trafne w istocie... ale widzę, że Dziadunio na łup sumienia mnie chce oddać, nie dopomagając mi do spełnienia obowiązku. Justysia seryo chora... wody jej są potrzebne... a pieniędzy... ani dostać.
 — Niezmiernie o nie trudno! co chcesz... nie mam.
 — Mógłby dla nas Dziadunio pożyczyć.
 — Zaprzysiągłem się, że pożyczać nie będę.
 — Lub zaręczyć!
 — Uchowaj Boże!... nie ręczę nigdy za nikogo.
 — Cóż tu począć? spytał Szymbor.
 — Prawdziwie nie wiem co począć! rada trudna... ale wy, kochany panie, wprawniejsi jesteście odemnie w odkopywaniu grosza.... w środki po-