Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/233

tego wszystkiego z współczuciem, właściwą sobie powagą, mało mówiąc i nie okazując najmniejszego zdziwienia.
 — Cóż ty na to wszystko? zapytał w końcu Władek.
 — Nauczyłeś mnie z sobą być szczerym — rzekł Antoś, powiem ci więc otwarcie, bawisz się, ale wbrew zasadzie pana Szymbora, młodość nie jest czasem do zabawy.
 — Ty jesteś purytanin nieznośny!
 — Władku, ja jestem tak słaby jak i ty, ale siebie trzymam mocno i ostro...
 — Cóż ty chcesz odemnie?
 — Ażebyś myślał i pracował...
 — Ale to miesiące wytchnienia...
 — Dajże pokój! Nie mówię ci byś powtarzał prelekcye Gansa, ale nad sobą samym pracować trzeba nieustannie, a dziś... więcej niż kiedy...
 — Dla czegoż dziś? spytał Władek.
 Antoś spojrzał nań badająco.
 — Bo dziś młodzież bierze na swe ramiona losy kraju! wielką odpowiedzialność... bohaterskie zadanie.
 — Nie rozumiem...
 — Wracam z Warszawy... Wiesz o tem i tutaj