Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Całe życie biedna.djvu/145

131

woli, ale żadną miarą nie mogę, odpowiedział stary rozkładając karty — Mogłabyś się Pani na mnie i na niego gniewać —
 — Ale za cóż? mój Bałabanosiu — Która to wybiła?
 — Pół do ósméj —
 — Dopiero pół do ósméj! Któż to taki?
 — Prawdziwie, że nie mogę powiedzieć, bo się.
 — Bo co —
 — Bo — ale to się odkryje.
 — Ale ja chcę o tém zaraz wiedzieć!
 Podkomorzyna była nagląca, a Bałabanowicz wahając się jeszcze, rozkładał i składał karty, wykręcał perukę, wreście powstał, odstawił krzesło, stanął, otworzył usta i rzekł.
 — Ten konkurent o którym mowa, jestem Ja! To mówiąc upadł Podkomorzynie do nóg, która ze strachu upuściła karty, porwała się, odsunęła i zawołała.
 — Ty śmiałeś! To ty! ty!
 — Ja, odpowiedział Bałabanowicz na klęczkach, ja śmiałem, całe życie zbierałem fundusz, żeby go złożyć u nóg mojéj Dobrodziéjki, z ofiarą serca i wierności długiemi latami dowiedzionéj, którą, która — któréj — —