Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Było ich dwoje.djvu/30

 — Co to za dziewczyna? czego ona chce?
 Maryś, uląkłszy się, odstąpiła na stronę.
 — A! to — biedota... ot, Myszkówna, sierota po Ronimie... wiesz... co ją podkomorzyna wychowywała z litości. Słyszę się jéj zmarło, a synowiec, szelma stolnikowicz — wiesz, precz sieroty wygnał.
 — Huncwot! zawołał majster rękę podnosząc do góry — jucha!! Otóż to te panowie — że na nich niema prawa ni sprawiedliwości!
 — Majątek bierze cały, szepnęła Maryś, ale sieroty, nas... het, rozegnał.
 — Ja jego znam! ale! począł szewc — hołysz był! wszyćko stracił... dorwał się tłustego połcia... sam by go chciał zezreć.
 — No — i co ona pocznie? zapytał zwracając się do Marysi.
 Salomonowa ani ona mówić nie śmiały.
 — Jabym gdzie bez pieniędzy służyła — szepnęła Maryś — za kawałek chleba.
 Szewc się zamyślił.
 — A co? bąknął — jakbyś ty ją wzięna, — raz wraz baby przynajmujesz?
 — Pewnie, rzekła Salomonowa — a no z przeżywieniem u nas?
 Szewc ofuknął.