Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bratanki T. 2.djvu/36

zapakowanego niecierpliwego kasztelana, o mało pudełka tego nie zburzył.
 Wyskoczył z lektyki, pot z czoła otarł, odsapnął i obie ręce wyciągając ku Wereszczace, począł nie od powitania ale od narzekania.
 — Powiedz-że ty mnie! powiedz, czego ci Niemcy nie wymyślą? żeby zdrowego człeka sadzić w takie oto pudło, skrzynię, klatkę i nosić się z nim jak z nieżywym. Ale tu ani konia, ani powozu nie dostać, wszyscy się nosić każą. Jak że ty mi się masz, co ty tu robisz? jak żyjesz — bo ja to na uczciwość umieram! Kazała mi tu żona jechać i przez księżnę Cieszyńską starać się o krzesełko, musiałem baby usłuchać, ale drugi raz mnie na Sasów nie odprawi! Co ja tu cierpię, kochanku! co ja tu cierpię!
 I znowu spytał kasztelan:
 — Cóż ty tu robisz? — a nie czekając odpowiedzi, narzekał daléj:
 — Wystaw-że sobie, że ci ludzie bez pieprzu i soli żyją; wino powiadam ci lura, wszyscy po niemiecku szwargoczą, z ogonami przy głowie chodzą, a niech ich tam!
 Machnął ręką i po raz trzeci zapytał:
 — Cóż ty tu robisz?
 Pytanie to trzykroć powtarzane, dało szczęściem Wereszczace czas namysłu do odpowiedzi.
 — Przybyłem także starać się o starostwo?
 — Masz kogo znajomego?
 — Tak dobrze jak nikogo.