Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bratanki T. 1.djvu/156

 — Wkrótce do stołu zadzwonią, rzekł, śpiesz się — mów — cóż tedy?
 — Żeby jéj kaprysy z głowy wybić, musiałem ją z domu wywieźć, mówił Wit — opierała mi się, uciekać chciała, o małom jeszcze z ludźmi nie miał biedy, bo chcieli stawać w jéj obronie.
 — O! o! huknął olbrzym, a kajdany i rózgi! o! o!
 — Mój pułkowniku, właśnie mi i z niemi i z innemi sprawy w domu trzeba uporządkować. Muszę wracać do domu, a nie mam gdzie żony bezpiecznie osadzić.
 — Jakto? a któż może ci ją odebrać?
 — Ha, no! familia! ma familię, potém sama uciec mi gotowa, potrzebuję dla niéj bezpiecznego kąta na dni kilka.
 Szwalbiński spojrzał, uśmiechając się i rękę wyciągnął.
 — Proszę, proszę, zawołał z niemiecka, do Szwalbburga, a już za dozór i pilną straż ręczę.
 Wit ścisnął lekko nabrzmiałą rękę pułkownika.
 — Ale, mój dobry pułkowniku, ona płacze i gniewa się. Wyjść do ludzi pewno nie zechce, trzebaby jéj dać osobne pokoje.
 Szwalbiński głową uczynił znak potakujący.
 — Proszę bardzo! a jakże! — tylko dodał — to nie może być, żebym ja pani osobiście nie złożył mojéj rewerencyi. Ale kiedyż przyjedzie?
 — Ja myślę, wahając się nieco dorzucił Wit,