Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bezimienna T. 2.djvu/86

wania jenerałowej Puzonów, o której się nam miałeś dowiedzieć.
 — Alboż?... — zapytał, nie kończąc, podczaszyc.
 — C’est tout trouvé, mamy już ją!
 — Jakto? czy może być! — załamując ręce, zawołał zdumiony podczaszyc.
 — Za pozwoleniem: — odparł zwolna baron — zrozumiejmy się, mamy ją, to jest wiemy, gdzie się znajduje, a w rękach mieć będziemy, spodziewam się, wkrótce. Nasza policya jest daleko lepiej prowadzona, niż za Igelströma, który, mając w ręku Kilińskiego, dał mu się obałamucić. Posłałem na zwiady i wiemy, co nam było potrzeba.
 — Doprawdy? — spytał podczaszyc.
 — Tak jest w istocie.
 — I gdzie, jeśli wolno spytać, ukrywa się jenerałowa?
 — A! najprostsza rzecz! w Warszawie. Nigdzie bezpieczniej utonąć nie można, jak w stolicy.
 — Ale nigdzie trudniej też pochwycić wam nie będzie, jak z miasta, jeśli się to ma dokonać bez rozgłosu.
 Baron ruszył ramionami.
 — Nous sommes les maitres! — zawołał — zrobimy, co się nam podoba. Posłaliśmy jeszcze po stanowcze rozkazy do Petersburga, gdy te nadejdą, weźmiemy tę panią, jak się nam podoba, a tymczasem będziemy mieli na oku.
 Podczaszyc nie śmiał pytać więcej, aby się nie zdradzić, zamilkł.
 — Kochany panie — dodał baron, śmiejąc się — najlepiej czyni, kto z nami jest dobrze, myśmy silni i bądź co bądź panami jesteśmy!
 Uderzył go po kolanie poufale.
 — Avis au lecteur!
 — O! tego ja nie potrzebowałem przynajmniej — rzekł podczaszyc — możecie mi oddać tę sprawiedliwość, że byłem zawsze rozsądnym.
 — I lepiej ci z tem, nieprawda?
 Rozśmieli się obaj. Podczaszyc, nie badając, rad się był czegoś więcej przecie dowiedzieć, nie śmiał.
 — No! toście sztuki dokazali — rzekł po chwili —