Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bezimienna T. 2.djvu/72

 — Miała słuszność — zaśmiał się podczaszyc — on a beau être beau, i kuropatwy się przejadają. Ale gdzież się podziała jenerałowa?
 Kurlandczyk ruszył ramionami.
 — Właśnie w tem sęk. Powiedz mi pan, gdzie być może ukryta jenerałowa... a pozyszczesz łaski najj. monarchini.
 — Jakkolwiek łaska mi ta droga — rzekł podczaszyc — nie mam wyobrażenia, gdzie stare księżyce i dymisyonowane jenerałowe kryć się mogą.
 Poczęli się obaj śmiać.
 Kurlandczyk w dobrym humorze odprowadził go do okna.
 — Doprawdy — rzekł — czasem polityka składa się z różnych ingredyencyi. Każą ambasadorom naprzykład szukać zgubionych żon! Sama imperatorowa tem się interesuje... i wyznacza nagrodę i jak najusilniej przykazuje użyć wszelkich środków, aby ją pochwycić i do Petersburga odstawić...
 — Mamy i tak dosyć do czynienia w Polsce... i daleko ważniejsze rzeczy, a tu nam Puzonów... w łaskach u Zubowa! każe żony szukać... choć pod ziemią... Miła zabawka...
 — Wiesz co, baronie — odparł podczaszyc — zawsze to lepsze, niż... — ukącił się w język — niż wiele innych rzeczy...
 Kurlandczyk szybko spojrzał.
 — Nauczcież mnie, gdzie ja mam szukać pani jenerałowej...
 — Wiecie przynajmniej, gdzie się zgubiła?
 — A! no, kędyś na granicy, ku Kijowu... ale tam rozesłano już rozkazy, a poszlaki są, że się miała udać do Warszawy.
 — Do Warszawy! cha! cha! toby wam o wiele ułatwiło misyę dyplomatyczną — zawołał podczaszyc — ale zawsze będzie to... jak u nas mówią... szukaniem szpilki w stogu siana.
 Wtem nagle, jakby błyskawica mignęła mu przed oczyma, podczaszyc w ręce uderzył.