Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bezimienna T. 1.djvu/18

V.

 — A może ja paniom moim, zamiast przybyć z usługą, której nie potrzebujecie, przyszedłem natrętem nie w porę? — zapytał prawie nieśmiało, spojrzawszy na chłodny wyraz starszej niewiasty.
 — O! proszę pana — odpowiedziała matka — chorych i biednych nawiedzać, toć uczynek chrześcijański...
 A Hela dodała:
 — Jakże pan mówić to możesz! wiesz przecie, jak nam sierotom miłym zawsze jesteś gościem. Aleśmy już istotnie myślały, że dziś w tę burzę, wicher i słotę przyjść nie zechcesz.
 — Co mi tam wicher i słota — rzekł, siadając na przysuniętem krześle przybyły — służyłem niegdyś wojskowo, to się do wszystkiego nawykło; pomyślałem, że tu same panie jesteście, a tem mi pilniej przyjść było, że podobno ja tu już niedługo przychodzić będę...
 Hela spojrzała nań żywo — ale prędzej jeszcze spuściła oczy ku robocie, bo starsza zmierzyła ją wzrokiem surowym, jakby przestrogę dać chciała.
 — Tak jest, tak — kończył nieznajomy — jutro zapewne moje interesa tu pokończę... a pozajutro... potrzeba będzie jechać!
 Westchnął.
 — Jechać! — spytała Hela — jechać?
 — Tak!... muszę — dodał gość smutnie.
 — Koniecznie? — szepnęło dziewczę.
 — Gdyby to koniecznością nie było — rzekł, znowu wzdychając, nieznajomy — czyżbym myślał się ruszyć? Wierzcie mi, panie moje, że mi tu dobrze, bardzo dobrze. Lubię tę samotność i ciszę, lubię tę pustynię waszą i wieczorne pogadanki przy kominie. — Ale darmo, gdy obowiązek zawoła!
 Spuścił głowę i zamyślił się.
 — A tak to smutno — odezwał się po chwili znowu — opuścić dobrych ludzi, miłe twarze, gdy Bóg wie, czy się je już zobaczy więcej.
 O! życie, życie — panie moje; cóż to za straszna przepaść, pełna tajemnic — gdyby mu nie przyświecała