Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Barani Kożuszek.djvu/150

wszystkich ja mogę dostąpić. Ona drugich pogubi, a oni ją do ostatecznej zguby przywiodą. Rozumiecie mnie, wiecie.
 — No, wiem, wiem! — rzekł bernardyn — ale cóż ja na to mogę poradzić?
 — Możecie — odparł stary. — Do tego domu ciśnie się też osób wiele, do których wy przystęp macie. Możecie ostrzegać.
 Stary zadumał się.
 — W ostatku — dodał — choćby przyszło z kazalnicy.
 — Bój-że się ty Boga! a cóż ja z kazalnicy mogę powiedzieć?
 — Możecie tak tę jaskinię zatracenia odmalować, aby ją ludzie poznali i wstydzili się tam nogą stąpić.
 Pankracy schylonego pocałował w głowę i począł spokojnie:
 — Nie unoście się, nie wymagajcie rzeczy niemożliwych, a w tem, co czynicie, miejcie miarę, liczcie się z czasem.
 Gdy to mówił, stary ścisnął ręce z wyrazem rozpaczliwym. Łzy mu się potoczyły po twarzy i rzewnie płakać a zanosić się zaczął. Szlochaniem tem przerwał mowę ojcu, który zamiast go nawracać, zaczął pocieszać.
 — We wszystkiem cierpliwości potrzeba, mój drogi.
 — Cierpię! — odparł z za łez stary.
 Dał mu się trochę wypłakać ksiądz Pankracy