Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żywot i sprawy Pełki.djvu/489

było w porządku. Nadedniem więc głębokim snem usnął. W karczmie było jak w ulu...
 Gdy się obudził, Żydzi kręcili się koło niego, szwargocąc i śmiejąc się, a co dziwniejsza, Żaba stał nieopodal, pijąc piwo grzane, choć go powracającego Zboiński nie słyszał.
 — Dobry dzień panu! — odezwał się Żaba.
 — A jak się tam waszmości podróżowało? — zapytał, oczy przecierając, Zboiński.
 — Mnie! — ruszył ramionami Żaba.
 — Kiedyś wrócił?
 — E! zachcieliście — nie jeździłem...
 — Jakto? przecież słyszałem, gdy wam konia wyprowadzono...
 Zaśmiał się Żaba.
 — Tak! konia dla mnie wyprowadzono, to prawda, ale ja na nim nie pojechałem...
 — Cóż się stało?
 Żaba w boki się wziął i przysiadł...
 — Pisarzowa na nim pojechała! Cha! cha! pisarzowa! pisarzowa!
 Równemi nogami porwał się Zboiński, myśląc, że z niego żartują, i poleciał do izby gościnnej. Tam sługa tylko jedna siedziała i śmiała się też do rozpuku...
 Pisarzowa znikła... Zboiński włosy sobie z głowy rwał...
 — O tom głupi! — wołał — o tom głupi!...
 Chciał się mścić na ludziach i Żabie, bo się rozsierdził okrutnie, lecz pomiarkował wprędce, że się to nie godziło. Przyszło mu na myśl dopędzać i pędzić zbiegłą. Huknął: Na koń! na koń!...
 Więc co żyło do siodeł, on też na szkapę i w cwał nazad gościńcem...
 Żaba stał we wrotach, za boki się trzymał, powychodzili Żydzi i żydzięta, i sługi... a po lesie śmiech się rozlegał... Cała czereda Zboińskiego znikła z oczu.
 Dopiero, gdy dobre pół godziny minęło... Żaba wrota pozamykał i konie zaprzęgać kazał...