Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 3.djvu/124

 Rozmowa tu nastrojona bywała poufaléj daleko niż w salonie, obojgu miła, gdyż zawsze sympatyzowali z sobą.
 Tym razem, jak najczęściéj się trafiało, zastał Muzę z książką na szezlągu, ale wszedł dziwnie zamyślony odkryciem które uczynił, piekło go ono. Muza nawet dopatrzyła zaraz chmury na jego czole.
 — Cóż ci to jest, panie Henryku, spytała, chodzisz pan jakiś zasępiony, czyby jakie papiery wasze na giełdzie spadły, czy która baletniczka zdradziła dla szlifów?
 — Pani jesteś okrutną a masz mnie za egoistę.
 — Nie, nie, za bardzo tylko rozsądnego, praktycznego człowieka.
 — A na ten raz, smutek mój i ból jest czystą litością nad upadkiem człowieka który...
 — Upadkiem człowieka? czy co ciekawego?
 — Bardzo.
 — Tyczy się znajomego?
 — Dobrego przyjaciela pani.
 — No, to nie cedźże pan i mów.
 — Idzie o pana Jakóba.
 — Upadek! Cóż to? historya matki?
 — Ale nie.
 — Coś nowego?