Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 2.djvu/299

koju, gniewu nawet. Niepiękna, była w téj chwili majestatyczna siłą i potęgą — brew jowiszowsko była ściągnięta i namarszczona, wargi miał blade i ścięte, oczy płomieniste, ręce drżące.
 Obejrzał się gdy Colomi po cichu, bojaźliwie się wysunęła i chwycił za rękę Jakóba.
 — Słuchajno Waćpan, rzekł, młody jesteś, nie możesz być obojętnym na to co się tu dzieje, musisz wiedzieć o wszystkiém, do wszystkiego należeć.
 — Do czego?
 — No, do projektowanéj rewolucyi! to widoczna! rzekł trzęsąc się Gromow.
 Jakób zmierzył go oczyma.
 — Ja o niczem nie wiem, rzekł stanowczo.
 — Co ty mnie masz za szpiega i donosiciela, czy co? zawrzał Gromow odtrącając go od siebie.
 — Opamiętaj się pan, zawołał Jakób, mówmy chłodno i rozsądnie. Nie zapominaj pan że ja niedawno przybyłem do kraju, że jestem żydem, i że — powiem otwarcie — w duszy jestem przeciwnym wszelkiéj rewolucyi.
 — Tyś przeciwny rewolucyi! podchwycił wybuchając Gromow.
 I stanął milczący zamyślając się.
 — Dla czego? spytał po chwili.