Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 2.djvu/178

która pracą i pospiechem wywołany pot ocierała starannie z błyszczących policzków.
 — Na Boga tylko — Emusiu, kochanie — nie bierz już téj poudre de ris, to niepotrzebne tobie, a daje się domyślać braku świeżości.... Ty często w niéj przesadzasz.... I powiedz mi jeszcze jak się ubierzesz?
 — Ale czarno, czarno, skromnie, poetycznie, włosy gładko.... Już mi to proszę zostawić... i książkę jaką wezmę w rękę....
 — A! to będzie może jakoś zbyt wymuszone, zużyte....
 — Mama słusznie to mówi... wezmę robotę, c’est plus simple.
 — A! niech Bóg broni! prozaiczne! niemieckie! pończocha!
 — O!, to nie, pójdę tak sama z sobą! bądź spokojną...
 Wyszła Muza, matka padła na kanapę w głębokiem zamyśleniu.... Niedopowiedziana myśl owa genialna trapiła ją, gryzła, zdawała się jéj że wygadała się nadto, wyrzucała to sobie... możnaż było przewidzieć następstwa....
 — Ale nie! nie! zawołała uspokajając się, Emma