Strona:Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom IV.djvu/143

miód popijając o przyszłości ze starą rozprawiał. Nastąpiła cisza głucha i noc nie przespana.
 Gdy dzień się robić zaczął, niecierpliwy Stach oka już nie zmrużył. Dokuczył mu trochę głód, a więcej niepokój. Nie rychło dały się słyszeć kroki i Stach oko przyłożywszy do otworu zobaczył wchodzącego w kapturze; nic oprócz kaptura dojrzeć nie mogąc, i ramion szerokich.
 Rozmowę słychać było wyraźnie, głos zdał mu się Kietliczowy, ale zniżony, cichy i jakby umyślnie zmieniony.
 — No, starucho — rzekł — nie drożże ty mi się, nie dasz ty, znajdzie się druga.
 — Mów dla kogo tego chcesz? — spytała Czechna.
 — Co ja ci mam się spowiadać dla kogo — odpowiedział mężczyzna — to moja rzecz — na moje sumienie biorę, nikomu nic do tego.
 — Nie powiesz to nie dam — odezwała się Czechna — szukaj drugiej.
 Nastało milczenie.
 — Ty się żony chcesz zbyć? — spytała.
 — Nie — mówił mężczyzna.
 — Brata?
 — Nie.
 — Wroga?
 — A no — wyrwało się zapytanemu — wroga takiego co nie jednemu mnie a tysiącom już dojadł i dokuczył, i należy mu śmierć.
 — Mów jaki? Kto? co? — poczęła stara. — Muszę wiedzieć. Nie glupiam! Gdy możnego człeka zgładzicie, powloką was, wydacie mnie, kołem będą tłukli, albo końmi szarpali.
 — A jaż to mam być głupszy od ciebie i dawać tak, aby mnie za rękę chwycili — rzekł mężczyzna. — Czy mnie się chce też być szarpanym i bitym? Będę wiedział jak i przez kogo dawać?
 — Komu? komu? — pytała Czechna uparcie.