z nad Wisły echo żwawej palby powstańczej, a młodsi bracia zakonni dążyli jego śladem do usług kruszącej okowy Ojczyzny. Pierwszym z tych braci był
O. Jan Kanty Skoczylas.
Był synem mieszczańskiej rodziny Sebastjana i Zofii Skoczylasów, właścicieli realności w Żołyni, przyszedł na świat w r. 1830, otrzymał na chrzcie św. imię Tomasza, uczęszczał do pierwszych 6 klas gimnazjalnych w Rzeszowie, poczuwszy zaś powołanie do stanu zakonnego, wstąpił jako nowicjusz pod imieniem Jana Kantego do lwowskiego klasztoru Braci mniejszych obserwantów reguły św. Franciszka Serafickiego. Tutaj ukończył ostatnie dwa lata szkół średnich i wydział teologiczny, przyjął w r. 1856 święcenia kapłańskie, zasłynął rychło jako złotousty kaznodzieja ludowy i porywał po pierwszych krwawych wypadkach wśród ulic Warszawy patrjotycznem słowem liczne rzesze słuchaczów.
Pod zarzutem rozluźnienia dyscypliny klasztornej został na żądanie władz austrjackich, zmuszony do opuszczenia Lwowa, przeniesiony w r. 1862 do Leżajska.
Zarządzenie to nie wyziębiało miłości Ojczyzny w głębi serca jego; rychło też znalazł i w małem miasteczku sposobność do prac narodowych, do działań na rzecz powstania styczniowego.
Niebaczny na kilkakrotne rewizje przeprowadzane przez władze rządowe w jego celi zakonnej, kroczył nadal wytrwale po obranej drodze, a chcąc uniknąć przytem dalszych szykan i mitręgi opuścił Leżajsk 26 stycznia r. 1864 i znalazł schronienie w klasztornych murach Dukli.
Poszukiwały go tymczasem władze policyjne i sądowe, zbierały dowody winy, i znalazły pierwszą podstawę do sformułowania za-
